Dat Eric Andersen een belezen man is, weet iedereen, die ’s mans werk een beetje kent en dat hij dus diegene zou zijn, die de uitdagende opdracht aandurfde om iets te maken rond het werk van Albert Camus, hoeft ons dus nauwelijks te verwonderen. “La Peste”, “L’étranger”, “La Chute”….bij meer dan één generatie waren de werken van Camus verplichte leerstof op de middelbare school, althans als je een leraar Frans had, die zij n job naar behoren deed. De man, die in 1957 de Nobelprijs voor literatuur won en nauwelijks twee jaar later in nooit echt opgehelderde omstandigheden om het leven kwam bij een auto-ongeval, was een heel bijzondere schrijver, filosoof en journalist en hij maakte samen met Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir het existentialisme groot, al wilde hij bij leven pertinent niet onder die noemer geplaatst worden.

Wat er ook van zij, Eric Andersen, die zich ook al aan de werken van Lord Byron waagde, werd, bij een toevallige ontmoeting met schilder Oliver Jordan, door die laatste gevraagd of hij niet wilde meewerken aan een interdisciplinair project van de Erven Camus onder toezicht van Camus’ dochter. Een en ander zou, naar aanleiding van de honderdste verjaardag van de geboorte van Camus, eind 2013 plaatsvinden in Aix-en-Provence en naast een tentoonstelling van Jordan’s portretten, zou er ook een literaire avond gehouden worden, waarop Eric dan zijn nieuwe songs zou komen zingen.

Tussen die toevallige ontmoeting en het opnemen van deze CD, verliepen ruim vijf jaar, waarin Andersen zich meer dan grondig in het werk van Camus verdiepte en er vier songs op baseerde, die in 2015 op een EP terechtkwamen en nu, voor deze CD, aangevuld werden met twee nieuwe songs. In de tussentijd was er ook een drie weken durend evenement in New York, naar aanleiding van de zeventigste verjaardag van het bezoek van Camus aan New York.

De vier songs, geschreven naar de werken van Camus heten heel toepasselijk “The Plague”, “The Stranger”, “The Fall” en “The Rebel”, terwijl Andersen voor de twee nadien geboren songs te rade ging bij “Le mythe de Sisyphe” en daar “Song of Sisyphus” uit puurde en een personage uit “La Chute”, advocaat Clamence stond model voor “Confessions of a judge penitent”.

Dat alles levert een heel bijzondere plaat op: Andersen reciteert meer dan hij zingt -hij is al een tijdje wat minder goed bij stem- en doet dat op een heel expressieve manier, geruggensteund door zijn eigen mooie gitaarspel en de inbreng van fijne muzikanten als violist Michele Gazich en percussioniste van dienst Cheryl Prashker. Ook Robert Aaron werkte mee, net als de legendarische violiste Scarlet Rivera.

Dit is een plaat voor fijnproevers, die liefst wat vertrouwd zijn met het werk van Camus en die goed met het beeldrijke Engels van Andersen overweg kunnen. Zelden een plaat gehoord, waarvan het tekstboekje zo nuttig was: een paar van de teksten zijn zo’n vier pagina’s lang en de kans dat je zonder tekstboekje al eens een pointe of een woordspeling mist, is niet gering. Dus: voor mensen met een hart voor literatuur en veel goesting om de empathische benadering van Andersen van binnen uit mee te maken!

(Dani Heyvaert)